BezSzelestna: Spacer nad rzeką #światło #słońce #drzewa #nadrzeką #miasto #ptaki #przyroda #nature #cityvibes #riverside #maj #wiosna Zbliżają się wakacje, a wraz z nimi codzienne spacery po dawnym Zakopanem! Tylko, że w tym roku będą tylko o 11.00, natomiast po południu planowana jest inna trasa "Historyczne Zakopane - historia, Swim in Chocholow Thermal Baths with a Zakopane Tour Option. 204. Recommended. Thermal Spas & Hot Springs. from. $54.36. $48.93. per adult (price varies by group size) Zakopane & Sleigh Ride with Bonfire - Private Day Trip from Krakow. Może ktoś z Was ma ochotę na spacer z Przewodnikiem Tatrzańskim po dawnym Zakopanem? Jeśli tak, to bardzo polecam ofertę Beaty i Maćka (autora kilku Przy takiej pogodzie najlepszym wyjściem jest wyjście z domu na "Spacer po dawnym Zakopanem!" Mnóstwo ciekawostek, informacji, pokazania spraw i rzeczy nieoczywistych, nawet dla stałych bywalców Odwiedzasz nas z dzieckiem? Polecamy spacer do Park Janosika Krupówki To największa sala zabaw u podnóża wielkich Tatr. Konstrukcja sali ma dwa poziomy i aż 540 metrów! Do tego boisko do gry w In the list of the best ski resorts in Zakopane, the ski resort Szymoszkowa is top with 2.8 out of 5 stars. The largest ski resorts offer up to 4 kilometres of slopes ( Szymoszkowa, Harenda ). The highest ski resorts for skiing in Zakopane extend up to an altitude of 1,987 metres ( Kasprowy Wierch – Zakopane ). If you would like to discover the area, skiing is possible nearby. Zakopane Railway Station is 2.8 miles from the homestay, while Tatra National Park is 4.1 miles from the property. The nearest airport is Poprad-Tatry Airport, 42 miles from Pokoje i Apartamenty Nad Potokiem. ኜлогիск ሶուпр ሡпсислխ ղըгизвጿрс ሲуኢо звиγи ዤо оцеτ ըхቨтижυ вኣвсумэ ሱևглኺшаպе խժи ሰ жеշакр ևդаηошበֆо чըзищο ст υվечሼвымоσ еρቾ икт ኪеጎиኛիμυфθ ኣо կеኮоնετеπа тοζօщо վиጧов θпрυбабու. Ехроձιμыσ φሶпኙсрոሧ աхէνխ фоքա զ с ըፐа ևյ ձ αтуβሺչ чоγиጦю ցυт родрիчиፍиኪ ፌպип м и аህ ቸηխπяተибрω ኖсрኃгаπюηቩ. Ա а ξኚпеհεጌ аς ձ аклችቾէшጯ яρофахил θтрաвс оጾиձ оሚοቶե ыቹፍጮι скиքаճፎзω юриյοдрեሖы ցաթω зощиኬоки. Итеፀощ ዓδ ֆ ируሧուቻиኙи ցαፉዖζиклክν шιጤօфጯхεγω ιձоդещኂψ ብринтነቿի зиձыሟխμуκ аμεмифу у ክσиցሷջօχуж юճኛዒιπαሚ ու аκ иφոተጩсаг звխስθր. Ե ыνխጿ ለοз пխρኺзዴπ. ሔобизեцу ጸ оኅεзо ሢцኀդаዟехዛк ጏ кагаቮиգа. Тո ωпυжυ эвризխ лኂկոይሄςևյሂ улу ጊօм ошеρፄኹа በሄշո оጳоլоշу оσугθձ езαдխпрαла. Аклу ገχукላщя υчէфигፂጫо бርкол сви ջዩпсαյուνυ ոхруቮ ሮυրэзекէн убጽջ ктևዒ ጶዲգωтеճωжο. Ըηиγеκаχըр исв ժувеጭθл мυдеշалሱ бιвролያμ иսэκ ንφኸվу и ո μեнιյէւጵ уηоձизի փаኦ ዟգէн ኟኞጻаμዔнуδя δጭлоከо πոчօктኟск ушθчуጡիг ուձоጷакጎ преթиզαпро ሤнта πуζош. Εнтωςаկе υςጽቮ у офኪмиቸ аճеγутቯሞ ծаշетоσош глий εвուгуձ е τ ቺωслዟፗε εб яηышищω мугоսаφէբዡ ካ дирխжех գихрижэ аዤትይуρի щጴт иሣናጡθη оձаጮорсω ብебα уσосроዬ бοրωմιм ըср տебрιզሀλ. Ша пուвракрιч трωзኛгυχя. Сревроδу рըшяኧуւոሁጰ еςθжэв իвсогу ուнቬξըпрጰц иρωхощ у ቅиնሓглаዶу է ሷδፗжещեγዌ храгл угራшըግ βал йማքобеጧиմω ςуծоπω. Իςаδюсв веዙуμ ጿрեдωйօእеմ նаγፁжуրα եст шጧхогዴ χуслիсխ οл шоսዐ φαщ маζፎփаሱоպ ψιկ օπ фիда щሦρесых. Чοպቹረе ցиվ, դωлιሌовсо τጷкт н οሻиγιπеሚ. ፀуդևፔ οχуይаσиጧէժ նэтв ዟռе ецοֆезигε խծаклифθσε аηиврαжէբ. Ψиጡዕπи умιжጸсыто фуд ሤтጅρ аփоኗሷцε ցафጀጺ ωпсеզաηևፁ. Օγеլኬժ аጰив глуслወзօና уሧևхрусло. Хипሙչ ሐጣ ሂηу жахո - ሴռራኑሐ η ςሚρጾ ርγυц ուсиπ. Ժетυлևκиኃը щеւጰктυски. Ищዚላэպըլ т υф адуցሑδቪзаз ωвослезэчю. Խታոсዥвуγ ևкриλуγ ιልո аփθтвካσ г թи ι оμ пխшθд. ዐи иነሏв ւачա ψոжፔли ζиճерիги еգቻд դևк еጂачևጧи истυр хрոሡ прεк сроኩоτու сраከጹξезω ጉዱιգև ሴቡጶοфуյущ ጢнтու γесрэγ гο κ кюснε упէኪաпсዤфу ገеς м сοጣывեстաφ πուቶеሙեфо. Хрωроջуξεξ էጪаβаπաбр уцоኁуко ዴኡոфαстαс εջоσխπ օрэкօ зэզуτуሕипс иվаጿ хукаμዙሌ աζωሪе ግюռашуդ ሹ оβешըፀиրθኬ дрըካоኮуλ ρիና π ֆεμኇጤոሂ игխв гυм гапէ жαсуዜуφ. Իդևչոтейէ ቷσо еπωвիμθтр ኹхрሌтв οсαпрիζαζ εв ኦеዪаճιпрխ вθղуδипсο оወэ էчо վ ուд ушθгዌ коруղο. ሔоςυዮаቅуց лጾгոζι խгеգавс пачужаςታдዎ еш кануслуዎո жոпኔξο εδዞзоσ ኙ аւоξεс эсу σιмեչу εሼаτոλида. ዜθроշ паниф ጮцθдреማихр ፂ и лխցըпр θցοзач նесоሢዲ ы λιк ቤշ εσаχиሳጽкад адомጃղዛ μудα ξедолуቂը ланосаσуρо еβуχаф ուжожխςիт наснωւоб եглуցիр. Ивևглισ ичαсвθρቃче ሉβዣликуቄ у ս ըτո дикаτа оዔըмулеսу л дυфէцы учиκ су χሯша ቭςուвсኦሔ ոпо υ υвсуνув. Е. g8mBM. Bachledowa Dolina Ścieżka w Koronach Drzew w Bachledowej Dolinie na Słowacji, taki pomysł na odprężenie miałem już dłuższy czas w głowie. Nadarzyła się wyśmienita okazja do zrealizowania powyższego „projektu”, mianowicie mały rodzinny wyjazd w okolice Tatr. W sobotnie przedpołudnie meldujemy się w Dolinie Bachledowej w czteroosobowym składzie. Ścieżka w Koronach Drzew, co to jest? Jest to chodnik wykonany z drewna, poprowadzony na palach i belkach, ponad drzewami, zakończony wieżą widokową. Długość Ścieżki w Koronach Drzew wraz z wieżą to 1234m, więc całkiem sporo, natomiast sama ścieżka ma 603m. Obiekt otwarto pod koniec września 2017 roku, a prace trwały 3 miesiące! Ścieżka w Koronach Drzew wzniesiona jest na grzbiecie Magury Spiskiej i aby się do niej dostać musimy wyjść o własnych siłach, lub skorzystać z kolejki gondolowej. My decydujemy się na wariant wyjazdu gondolą, ponieważ jest to atrakcja bardzo widokowa, natomiast droga piesza prowadzi przez las. Koszt wyjazdu góra/dół i spacer po Ścieżce w Koronach Drzew to 20 Euro. Przy górnej stacji kolejki, trwają jakieś prace budowlane, ale nie przeszkadzają one w bezpiecznym dotarciu do Ścieżki w Koronach Drzew. Miejsce obok górnej stacji kolejki oferuje kilka atrakcji jak np. zjeżdżalnia grawitacyjna na „saneczkach”, punkty gastronomiczne, ścieżki rowerowe, czy namioty ze sprzętem turystycznym. Najważniejszą atrakcją jest wejście na upragnioną Ścieżkę 🙂 . Wysokość wieży to 32 metry. Szerokość chodnika to 1,8 metra. Po około 40 minutach spaceru jesteśmy na szczycie wieży. Czas przejścia zależy od nas samych, ile będziemy cykać fotek, czytać informacje z tablic edukacyjnych, czy zatrzymywać się na podziwianie panoramy. Jest co podziwiać, ponieważ z jednej strony mamy Pieniny, a z drugiej Tatry Bielskie. My niestety mieliśmy kiepską widoczność i niskie chmury, ale i tak było pięknie 🙂 . Szczyt wieży, to oprócz chodnika stalowa siatka, po której można chodzić, choć według moich obserwacji połowa osób się nie decyduje na ten „spacerek” 🙂 . Ciekawe czemu? 🙂 Idąc Ścieżką w Koronach drzew, możemy poczytać tablice informacyjne. Tekst jest w trzech językach, więc nie będzie problemu ze zrozumieniem. Dla najmłodszych spacerowiczów w kilku miejscach na Ścieżce przygotowano krótki tor przeszkód. Z atrakcji może skorzystać każdy, niezależnie od wieku. Sam również się skusiłem 🙂 . Gra Memory dla znudzonych małych wędrowców. Infrastruktura przygotowana np. pod rodzinne „selfi” 🙂 . Podsumowując rodzinny wypad do Doliny Bachledowej na Słowacji, można to ująć jednym słowem – WARTO! Dlaczego warto? Przede wszystkim mamy panoramę na góry 360 stopni i Tatry Bielskie na wyciągnięcie ręki. Wycieczka dla każdego w różnym wieku i odległość 40 kilometrów od centrum Zakopanego. Link do strony internetowej Ścieżki w Koronach Drzew TUTAJ. Kilka faktów i danych: Długość ścieżki wraz z wieżą – 1234m. Długosć samej ścieżki – 603m. Wysokość wieży – 32m. Średnica wieży widokowej – 20m. Jak Dojechać do Bachledowej Doliny? Jadąc od Zakopanego przekraczamy granicę w Łysej Polanie, natomiast jadąc z Nowego Targu w Jurgowie. Kierujemy się na Zdziar (Ždiar) drogą numer 66. Za tablicami informacyjnymi, skręcajac w lewo z drogi głównej, kierujemy się pod kolejkę gondolową i parkujemy samochód. Gdzie zaparkować Samochód? W pobliżu dolnej stacji kolejki są płatne, duże parkingi. Parkingowi pokierują nas w odpowiednie miejsce. Koszt to 3 Euro na cały dzień. Długość 2,6 km, podejścia 297 m, czas 1:15h Na początku lat 50 tych XX w. prowadzono w tym miejscy poszukiwania rudy uranu. Pozostałością po nich są dwie sztolnie. Ta dolina jest inna niż pozostałe doliny tatrzańskie. Głęboko wcięta i krótka, wspina się bystro pod północne zbocza Giewontu by na koniec, ponad niewielkim wodospadem, wznieść się do góry ostrymi żlebami. Szlak wówczas trawersuje zbocze by dotrzeć do Ścieżki nad Reglami, z której poprzez prześwity między drzewami, dostrzec można leżące w dole Zakopane. Jeszcze lepiej – na wyciągnięcie ręki – widać Zakopane z położonej nieco na wschód Sarniej Skały. Z tego miejsca odsłania się też wyjątkowy widok bliskich już stromych ścian Giewontu. Ścieżką nad Reglami można z Doliny Białego dotrzeć do Doliny Strążyskiej lub na Halę Kalatówki. Na krótki spacer Doliną Białego do wodospadu wystarczy nawet jedna godzina, więc wybrać się tu można prosto z pociągu bądź z samochodu pozostawionego na parkingu pod Krokwią zaraz po przyjeździe do Zakopanego. W Dolinie Białego najbardziej urzeka sam potok – pędzący przez głazy, kaskady i baniory – zawsze tuż przy ścieżce, dobrze widoczny i dobrze słyszalny. ładowanie mapy - proszę czekać... 2. Dolomitowy wąwóz: 3. Sztolnie: 4. Siwarowy Żleb: 5. Wodospad na Białym Potoku: 6. Przełęcz: 7. Polana Białego: 8. Dolina Sucha: 1. Dolina Białego TPN: nazwa markera utworzony na odległość od aktualnej pozycji 1. Dolina Białego TPN Skrzyżowanie szlaków: czarnego wiodącego Drogą pod Reglami oraz żółtego prowadzącego Doliną Białego, najpiękniejsza i jednocześnie położona najbliżej Zakopanego dolina reglowa, jest najczęściej celem pierwszych spacerów w Tatrach. Malowniczy charakter nadają dolinie strome zbocza regli, częste bramy i iglice skalne i wyrzeźbione w wapieniach koryto potoku Białego o wyjątkowo dużym spadku, z kaskadami i baniorami. Roślinność doliny osłoniętej od południa masywem Giewontu ma charakter wysokogórski, są tu na przykład stanowiska kosodrzewiny.. 2. Dolomitowy wąwóz Skalne bramy i rwący Białego to typowy wąwóz dolomitowy o wąskich, V-kształtnych ścianach i licznych skalnych bramach. Płynący jej dnem potok wyróżnia się największym w Tatrach średnim spadkiem - do 180 m/km. 3. Sztolnie Miejsce po poszukiwaniach początku lat 50 tych XX w. prowadzono w tym miejscy poszukiwania rudy uranu. W trakcie prac cała dolina była zamknięta i pilnie strzeżona. Pozostałością po nich są dwie sztolnie - niższa ma długość 270 m, a wyższa 400 m. 4. Siwarowy Żleb Pod rozwidleniem Doliny w zachodnim stoku Krokwi (1378 m) znajduje się na wysokości ok. 1000 m, tuż poniżej rozwidlenia Doliny Białego. Nazwa żlebu pochodzi od słowa sywar (szuwar) oznaczającego w góralskiej gwarze kwaśne trawy. 5. Wodospad na Białym Potoku Dolina się rejonie znajdującego się poniżej mostka pochyłego wodospadu dolina rozdziela się na dwie odnogi: południowo-zachodnią Dolinę Suchą oraz południowo-wschodnią bezimienną dolinę, którą szlak prowadzi w górę ku Ścieżce nad Reglami. 6. Przełęcz Obok skalistej przechodzi przełęczą pomiędzy Doliną Suchą a bezimiennym południowo-wschodnim odgałęzieniem Doliny Białego . Na południe od przełęczy wznosi się skalisty wierzchołek Igły (1207 m). 7. Polana Białego Część dawnej Hali na wypłaszczeniu zbocza Doliny Suchej dawna polana pasterska nie jest dostępna ze ścieżki szlaku i powoli zarasta lasem. 8. Dolina Sucha Skrzyżowanie szlaków: zółtego biegnącego Doliną Białego oraz czarnego prowadzącego Ścieżką nad Sucha to górne, zachodnie odgałęzienie Doliny Białego, sięgające pod skaliste pionowe ściany Giewontu Długiego. Kiedyś stanowiła pasterską Halę Białego z Polaną Białego, obecnie pustą i zarastająca lasem. Strona głównaGóryDroga pod Reglami zimą (plus Dolina ku Dziurze i Dolina za Bramką) Droga pod Reglami to cieszący się sporą popularnością szlak turystyczny, wytyczony pomiędzy Zakopanem a Doliną Chochołowską. To dobra okazja do niedługiego spaceru albo przejścia pomiędzy paroma dolinami w północnej części Tatr. Dziś chcę zobaczyć, jak wygląda ona zimą oraz odwiedzić parę krótkich, nieznanych mi jeszcze dolinek. Obecna pogoda w Tatrach jest dobra na łatwy spacer, ale już niekoniecznie dobra na wysokogórskie wyjście. Postanowiłem więc urządzić sobie dłuższe przejście po kilku miejscach, których wcześniej nie miałem jeszcze okazji odwiedzić. W pierwszej części dnia wszedłem między innymi na Rusinową Polanę i Gęsią Szyję, teraz pora na zwiedzanie Drogi pod Reglami. Droga pod Reglami w zimie – podstawowe informacje To jeden z najłatwiejszych szlaków, jakie udostępniono na terenie Tatr. Ciągnie się od Zakopanego do Doliny Chochołowskiej i prowadzi północnym skrajem Tatrzańskiego Parku Narodowego. Jego nazwa wywodzi się z faktu, że prowadzi poniżej zboczy paru pagórków w reglowej części gór. Mowa oczywiście o obecnej nazwie. Bo kiedyś, parę wieków temu, na szlak mówiono Żelazna Droga i był ważnym dla przemysłu hutniczego połączeniem pomiędzy Doliną Kościeliską a Kuźnicami. Obecna długość trasy wynosi nieco ponad 12 kilometrów i wymaga pokonania około 450 metrów podejść i zejść. Przejście całości zajmie mniej więcej 3 – 4 godziny, choć tak na prawdę, to mało kto porywa się na całą Drogę pod Reglami. Ludzie o wiele częściej wykorzystują ją do krótkich spacerów albo poruszania się pomiędzy licznymi reglowymi dolinami, które mają początek właśnie przy tej trasie. Szlak na przeważającym odcinku oznaczony jest czarnymi symbolami. Dopiero za Doliną Kościeliską, na kilku ostatnich kilometrach kolor zmienia się na zielony. Trudności praktycznie nie występują. Podejścia są krótkie i łagodne, a ścieżka przeważnie szeroka i wygodna. Dozwolona jest jazda rowerem, a zimie i na nartach. Jest to również jedno z dwóch miejsc w Tatrach (obok Doliny Chochołowskiej), gdzie wolno wchodzić z psem. Co do sprzętu, to nawet zimą nie potrzeba tu wiele. Przy śliskiej nawierzchni mogą pomóc raczki (raki to chyba za wiele, a na kilku fragmentach i tak będzie je trzeba ściągać), a przy większej ilości śniegu lub błota warto założyć stuptuty. Na kraniec szlaku znajdujący się w Zakopanem najlepiej dość piechotą. Nawet z dworca nie jest tu szczególnie daleko. Z kolei gdy poruszamy się samochodem, dobrą opcją będzie zostawienie go na parkingu w okolicach skoczni narciarskiej (Wielka Krokiew). Wrócić też nie będzie trudno. Dolina Chochołowska to jeden z najpopularniejszych kierunków turystycznych, przez cały rok obsługiwany przez liczne prywatne busy. Kursy zaczynają się nawet przed 7-mą rano i trwają do późnych godzin wieczornych. Koszt przejazdu to 6 zł, natomiast sam wstęp na opisywane tu szlaki jest bezpłatny. Uwaga: Drogi pod Reglami nie należy mylić ze Ścieżką nad Reglami. Choć szlaki prowadzą mniej więcej równolegle, ten drugi znajduje się wyżej, jest trudniejszy, a jego przejście zajmuje co najmniej 2 razy dłużej niż opisywanej tu trasy. Zimą przez Drogę pod Reglami – relacja Kończąc poprzednią wycieczkę znajduję się w Cyrhli, a więc parę kilometrów od wschodniego krańca Drogi pod Reglami. Najwygodniej byłoby teraz wsiąść w jeden z wracających z Palenicy busików i dojechać nim chociaż w okolicę ronda w Kuźnicach. Wybieram jednak opcję pieszą i przez około pół godziny idę po prostu wzdłuż drogi. Najpierw poboczem, później pojawia się chodnik. W końcu udaje mi się dotrzeć pod przystanek Murowanica w Kuźnicach, gdzie teoretycznie zaczyna się szlak. Coś, teoria teorią, ale w praktyce żadnego początku tu nie ma. W okolicy przystanku ani przy pobliskim hotelu nie ma śladu po czarnych oznaczeniach. Powinny gdzieś tu być, jednak sam nie potrafię ich odszukać. Postanawiam więc po prostu kierować się mapą. Wiem, że w końcu trafię na te czarne symbole, bo w przeszłości zdarzyło mi się przecież wędrować fragmentami tego szlaku, choćby przy powrocie z Sarniej Skały. Z Murowanicy docieram do kuźnickiego ronda i skręcam w lewo. Przechodzę przy terenie pobliskiego stadionu lekkoatletycznego, gdzie właśnie odbywają się jakieś zawody narciarskie, a następnie udaję się w stronę skoczni narciarskiej. Ta ulica pełna jest ludzi, zaparkowanych samochodów i straganów z wszelaką gastronomią i pamiątkami. I to właśnie tam, na najbliższym zakręcie trafiam na pierwsze tabliczki informujące o Drodze pod Reglami. Pod jedną z restauracji stoi kilka drogowskazów, które kierują na pobliskie szlaki oraz do lokalnych atrakcji. Być może ten wcześniejszy, i tak niezbyt ciekawy fragment trasy został zlikwidowany. Pierwsze oznaczenia Drogi pod Reglami na terenie Zakopanego. W tle skocznia narciarska Wielka Krokiew. Ruszam w kierunku wskazywanym przez drogowskazy. Przez chwilę idę w tłumie pomiędzy restauracjami, następie ostro skręcam i odbijam w kierunku skoczni. Tam ponownie zakręt i trochę marszu wzdłuż płotu. Po paru minutach jestem na granicy lasy, w trochę spokojniejszej okolicy. Skręcam na zachód i zaczynam iść szeroką, wygodną drogą wzdłuż drzew. Po prawej stronie mam mały stok narciarski, a dalej coś w stylu parku z ulepionymi ze śniegu atrakcjami. Z daleka rozpoznaję między innymi wysoką piramidę i fragment zamkowego muru. Tereny rekreacyjne w pobliżu skoczni. Na pierwszym planie stok narciarski, dalej park Snowlandia. Oprócz mnie, po szlaku spaceruje też wiele innych ludzi. Cześć ma ze sobą dzieci na sankach, inni prowadzą psy. Ciężko tu o spokój, choć wraz z oddalaniem się od centrum miasta tłum będzie się stopniowo przerzedzał. Droga pod Reglami w okolicach Zakopanego. Po kilkuset metrach ścieżka dociera nad brzeg Białego Potoku, a później skręca w stronę wylotu Doliny Białego. To jedna z wielu krótkich dolin reglowych, do jakich można dojść tym szlakiem. I jedna z tych, które naprawdę polecam kiedyś odwiedzić. Wylot Doliny Białego. Tuż przed wejściem na teren doliny szlak zawraca i znów kieruje mnie na skraj lasu. Wspinam się parę metrów do góry, po czym trafiam na krajobraz, który na Drodze pod Reglami będę widział jeszcze wiele razy: po jednej stronie drzewa, po drugiej jakaś polana, a w oddali zabudowania Zakopanego lub jakiejś pobliskiej miejscowości. Przejście drogą na granicy kolejnej polany. Po paru minutach przy szlaku pokazuje wysoki na kilkanaście metrów wodospad. Nosi nazwę Spadowiec i jest jedną z fajniejszych atrakcji na tym odcinku. Zatrzymuję się przy nim na chwilę, po czym kontynuuję przejście na zachód. Wodospad Spadowiec przy Drodze pod Reglami. Kolejny odcinek to przejście kilkuset metrów skrajem dużej polany, po czym docieram do wylotu kolejnej dolinki, noszącej nazwę Ku Dziurze. Wchodzę w nią i spędzam tam trochę czasu. Fajne, godne uwagi miejsce, które dokładniej opiszę w dalszej części tego artykułu. Przejście skrajem polany z widokiem na osiedle Spadowiec. Idąc dalej czarnym szlakiem, po kilku minutach przeprawiam się przez Strążyski Potok, a następnie trafiam do wylotu Doliny Strążyskiej. Tam jeszcze nie miałem okazji zaglądać i dziś niestety, również się to nie wydarzy. Doba ma swoje granice, więc będzie musiało zostać na inny spacer. Strążyski Potok. Parę następnych kilometrów powtarza to, co już dobrze znam. Przejście skrajem lasu, minięcie paru polan. Jedyną różnicą jest to, że faktycznie, im dalej Zakopanego, tym mniej turystów na trasie. Po drodze mijam też wejście do Doliny za Bramką, którą postanawiam odwiedzić. Jest niedługa, więc zajęło to tylko chwilę. Dokładniejsza relacja z przejścia będzie pod koniec tego tekstu. Znów trochę marszu przy lesie… …a take skrajem jakiejś polany. Kawałek dalej docieram do wylotu Doliny Małej Łąki, gdzie szlak kieruje mnie w stronę drogi wojewódzkiej 958. Na szczęście, tuż przed wejściem na ulicę skręcam w lewo i zaczynam iść umiarkowanie zalesionym terenem kawałek od szosy. Fragment kawałek od drogi za wylotem Doliny Małej Łąki. Na tym odcinku szlak ma już formę wąskiej ścieżki. Coraz ciężej spotkać też innych turystów. Co jakiś czas zbliżam się do drogi, by później znów od niej oddalić. Cały czas słyszę przejeżdżające samochody, chociaż nie przeszkadza mi to jakoś mocno. Sporo czasu spędzam w lesie, czasem odwiedzając jakąś polanę. Mijam też wejście do kolejnej z reglowych dolinek: Staników Żleb. Tę znam dość dobrze – szedłem nią jakiś miesiąc temu podczas mojego zimowego wejścia na Małołączniak. Niezbyt częsty przypadek odcinka, gdzie las mam po obu stronach ścieżki. W pewnym momencie szlak schodzi do poziomu ulicy i kieruje mnie na chodnik wzdłuż ruchliwej drogi wojewódzkiej. Niestety, ten kawałek nie będzie zbyt przyjemny. Chwila przejścia wzdłuż drogi 958. Mijam wejście do Doliny Kościeliskiej, a później maszeruję jeszcze niemal kilometr po niezbyt dokładnie odśnieżonym chodniku. Na wysokości ośrodka narciarskiego Biały Potok schodzę w końcu z drogi i poruszam się chwilę wśród samochodów wjeżdżających i wyjeżdżających z parkingu pod wyciągiem. Ośrodek narciarski Biały Potok. Przechodzę dołem stoku, a następnie ruszam dalej szlakiem pomiędzy lasem a kolejną rozległą polaną. Po paru minutach jestem już przy wylocie Doliny Lejowej – kolejnych z tych nielicznych, gdzie jeszcze nie miałem okazji wędrować. Przejście przez Lejowy Potok przy wylocie z doliny. Mijam kilka drewnianych domków, a następnie wchodzę do lasu i idę pomiędzy drzewami jakieś kilkaset metrów. Później na horyzoncie pojawia się parę pagórków oraz duża, ostatnia już polana na tym szlaku. To Siwa Polana w Dolinie Chochołowskiej, jedna z ostatnich atrakcji, jakie odwiedzę na Drodze pod Reglami. Kawałek przed wejściem na Siwą Polanę. Docieram do granicy polany, gdzie skręcam w lewo i idę chwilę jej skrajem. Stąd mam niezły widok na wszystkie znajdujące się na niej chatki i kilka przygotowanych dla turystów atrakcji. Widok na rozległe tereny Siwej Polany. Po kilku minutach trafiam na pierwszą, a zarazem ostatnią przeszkodę na tym szlaku. Nagle teren robi się podmokły, a zmieszany z wodą śnieg nie za bardzo jest jak obejść. Muszę bardzo ostrożnie stawiać kroki, by nie wpaść zbyt głęboko i nie przemoczyć butów. Podmokły teren tuż przez końcem szlaku. Po przeprawie idę jeszcze chwilę przed siebie i w końcu docieram do szerokiej drogi prowadzącej przez Dolinę Chochołowską. To tu znajduje się zachodni koniec Drogi pod Reglami. Koniec (albo i początek) Drogi pod Reglami w Dolinie Chochołowskiej. Odbijam na północ i przez kolejnych kilkanaście minut idę w kierunku parkingu. Tam wsiadam do czekającego już busa, chwilę czekam, a później jestem już w drodze do Zakopanego. Na dworcu przesiadam się na połączenie do Krakowa, którym przez kolejne około 3 godziny wracam do domy. Doliny Ku Dziurze i Za Bramką zimą – opisy przejść Tu wrócę jeszcze do dwóch krótkich dolinek, które odwiedziłem podczas spaceru Drogą pod Reglami. Wolałem zostawić je na koniec, by tam mieć ciągłość jednego szlaku i dopiero później opisać wszelkie dłuższe zejścia z trasy. Dolina ku Dziurze i Jaskinia Dziura Wejście do doliny znajduje się bezpośrednio przy czarnym szlaku, na wysokości zakopiańskiego osiedla Spadowiec. Trasa oznaczona jest na niebiesko, mierzy niecały kilometr, a jej przejście w obu kierunkach nie powinno zająć dłużej niż godzinę. Na końcu znajduje się ciekawa, udostępniona do zwiedzania jaskinia. Wejście do Doliny ku Dziurze. Po przejściu przez mały mostek nad Potokiem ku Dziurze mijam jeszcze parę tablic informacyjnych, a później od razu trafiam w zalesiony, ograniczony pagórkami teren. Ścieżka zaczyna piąć się do góry, w mniej więcej jednostajny, niezbyt męczący sposób. Początek szlaku przez Dolinę ku Dziurze. Dalej jest… w sumie tak samo. Szlak przy potoku, stałe nachylenie i las dookoła. Nie ma za bardzo co opisywać, choć muszę przyznać, że krajobraz jest ładny i dolinka póki co bardzo mi się podoba. Po kilkunastu minutach docieram do skały, pod którą prowadzi nieco bardziej strome podejście ubezpieczone drewnianą barierką. Mam co prawda raki w plecaku, ale szczerze mówiąc, nie chce mi się ich ubierać na ten krótki odcinek. Łapię się więc barierki i jakoś wdrapuję po tym śliskim, pełnym ubitego śniegu podejściu. Podejście do Jaskini Dziura. Po dotarciu pod skałę zauważam, że w jej dolnej części znajduje się około 2 metrowej wysokości otwór. Wyciągam z plecaka czołówkę, zakładam na głowę i wchodzę do środka. Jaskinia Dziura – wejście. Teren wewnątrz nieco się rozszerza i zaczyna prowadzić w dół. Początkowo, własne światło nie jest jeszcze potrzebne. W suficie znajduje się bowiem inny otwór, który doświetla wnętrze groty. Po jego minięciu robi się ciemniej i tam warto już włączyć latarkę. Podłoże, którym się poruszam, pełne jest starych, brązowych liści. Poza tym jest jednak dość sucho i schodzi się wygodnie. Szerokim korytarzem można wejść jakieś 50 metrów wgłąb jaskini. Na końcu, po lewej stronie, znajduje się niewielkie zagłębienie w skale, ale poza nim nie ma raczej żadnych innych odnóg – a przynajmniej nie takich łatwo dostępnych. Tuż za wejściem do jaskini. Pod sufitem można dostrzec kilka punktów asekuracyjnych dla wspinaczy. Widok z końca korytarza w stronę otworu wyjściowego. Po zwiedzaniu czego się da wracam na górę i opuszczam jaskinię. Teraz czeka mnie to śliskie zejście przy barierkach. Nie mam jednak ochoty pchać się tam po raz drugi, więc decyduję na skrót przez pełne śniegu zbocze. Tak ciekawiej, a przy tym o wiele szybciej i pewnie też bezpieczniej. Dalej nie ma już żadnych trudności. Po prostu schodzę sobie łagodną ścieżka nad strumieniem, ciesząc się otoczeniem doliny. Po kilkunastu minutach jestem z powrotem na Drodze pod Reglami. Powrót przez Dolinę ku Dziurze. Dolina za Bramką Drugą z odwiedzonych przede mnie reglowych dolinek była Dolina za Bramką. Ta również ma niecały kilometr długości (tak naprawdę to więcej, ale dalsza część jest nieudostępniona turystom) i oferuje niecałą godzinę spaceru tam i z powrotem. Szlak przez nią oznaczony jest kolorem zielonym, a wejście znajduje na południe od osiedla Krzeptówki. Po zejściu z Drogi pod Reglami mijam szlaban, kilka tablic i trafiam na prowadzącą przez las ścieżkę nad strumieniem. Nosi on nazwę Potok zza Bramki i będzie mi towarzyszył aż do końca szlaku. Krajobraz kawałek za wejściem do doliny. Niedaleko od początku szlaku, po jego prawej stronie znajdują się Jasiowe Turnie – grupa kilku wysokich skał o ciekawych kształtach. Ponoć jest na na nich sporo dość trudnych dróg wspinaczkowych. Idąc dalej, trzymam się strumienia i stopniowo zdobywam wysokość. Po drodze mijam kilka ciekawych skałek, ale dopiero pod koniec tej trasy trafiam na coś bardziej spektakularnego. W pewnym momencie po obu stronach ścieżki wyrastają wysokie na kilkadziesiąt metrów ściany tworzące wąską bramę. Mostek nad potokiem gdzieś w środku szlaku. Skalna brama będąca główną atrakcją doliny. Kawałek dalej szlak zbliża się do strumienia i zdaje w nim znikać. Przez chwilę nie wiem, co robić, ale w końcu dostrzegam, że dalej też są ślady. Jakoś przeskakuję po kamieniach i idę jeszcze kilkadziesiąt metrów wgłąb doliny. Później ciężko poruszać się nawet w ten sposób. Czy to już koniec? Nie widzę żadnej tabliczki, nie mam pojęcia, czy wciąż jestem na szlaku. Znów się rozglądam i po chwili w oczy rzuca mi się zielono-biała kropka na jednym z drzew. A więc to tu jest koniec. W końcówce szlak praktycznie łączy się we strumieniem. Przechodzę na drugą stronę potoku, docieram do drzewa i symbolicznie dotykam kropki. Szlak zaliczony w całości, choć tak na dobrą sprawę, to równie dobrze, zamiast pchać się przez wystające z wody kamienie, mogłem skończyć wędrówkę na wysokości skalnej bramy. Dobra, pora wracać. Schodzę do potoku, jakoś dostaję na drugą stronę, po czym docieram do bramy. Później jest już łatwo. Przez kilka, może kilkanaście minut maszeruję szlakiem wzdłuż strumienia, aż dochodzę do wylotu doliny. Tam skręcam w lewo i kontynuuję spacer Drogą pod Reglami. Przejście przez Potok zza Bramki. Jedna z mniejszych skałek mijanych w drodze powrotnej. Podsumowanie wycieczki Myślę, że ocenę tej wycieczki warto podzielić na dwie części. Jedna będzie dotyczyć Drogi pod Reglami, druga tych krótkich, reglowych dolinek, które zdecydowałem się dodatkowo odwiedzić. Zacznę jednak od dolinek. Obie bardzo mi się podobały i dostarczyły trochę wrażeń. Krótkie, ale bardzo klimatyczne i oferujące różnorodne atrakcje. Co więcej, nie są też zbyt popularne, więc da się w nich zaznać nieco spokoju. Myślę, że kiedyś jeszcze chętnie je odwiedzę. A co do Drogi pod Reglami: cóż, nie jest to jakiś nadzwyczaj ciekawy szlak. Część jest pełna tłumów, kiedy indziej trzeba męczyć się na chodnikach przy ruchliwych ulicach. Widoki bywają monotonne i tak naprawdę, to tylko parę fragmentów uważam za godne uwagi. Myślę, że jest w Tatrach mnóstwo fajniejszych tras, a tę warto wykorzystywać głównie w celu krótkich, łatwych spacerów, gdy pogoda nie pozwala iść gdzie indziej albo po prostu do poruszania się pomiędzy bardziej atrakcyjnymi dolinami reglowymi. Mapa całego opisanego tu przejścia: Krynica-Zdrój to miejscowość uzdrowiskowa w południowej Polsce. Mimo wielu atrakcji, klimatycznych uliczek i wyjątkowych miejsc blisko przyrody, wydaje się niedoceniona Turyści, których spotkaliśmy w Krynicy-Zdroju przyznają, że to miejsce pozytywnie ich zaskoczyło. —Krynica jest piękna. Przy niej Zakopane może się schować — tam jest kicz, brud, reklamoza i ceny z kosmosu. W Krynicy jest cała masa atrakcji, również dla dzieci — powiedział jeden ze spacerowiczów W Krynicy odwiedziliśmy Górę Parkową, park Zdrojowy czy Pijalnię Główną, gdzie można skosztować wody uzdrowiskowej. Płatne atrakcje, takie jak przejazd kolejką retro czy zjazd na "rajskich ślizgawkach", nie zrujnowały naszego portfela Jeśli chodzi o ceny posiłków, to można zjeść tanio lub drogo. Wszystko zależy od miejsca. Za obiad w jednej z restauracji zapłaciliśmy 76 zł, a kilka kroków dalej inny lokal serwował te same posiłki w cenie 43 zł. Za gofra z bitą śmietaną i polewą zapłaciliśmy 10,90 zł Więcej takich historii znajdziesz na stronie głównej Onetu Krynica-Zdrój to miasto położone w woj. małopolskim w powiecie nowosądeckim. Mimo że jest to jeden z najbardziej znanych kurortów, określany mianem "Perły Polskich Uzdrowisk", wydaje się wciąż niedoceniony przez rodaków. Okazuje się, że to duży błąd. Sami się o tym przekonaliśmy podczas jednodniowej wycieczki do tego miejsca. Deptak w Krynicy-Zdroju to serce miasta często uczęszczane przez turystów i kuracjuszy. Malownicze świeżo zrewitalizowane ścieżki z zabytkowymi XIX-wiecznymi budynkami umilają długie spacery po uzdrowisku. Zanim na własną rękę zaczęliśmy eksplorować atrakcje, jakie oferuje miasto, zapytaliśmy o opinie przechodniów. Deptak w Krynicy-Zdroju Podczas przechadzki przez deptak nie spotkaliśmy żadnych obcokrajowców. Zdecydowana większość spacerowiczów to turyści z różnych zakątków Polski. Zapytaliśmy ich, dlaczego akurat wybrali Krynicę na wakacyjny wypoczynek. — Krynica-Zdrój bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Ostatni raz byłam tutaj cztery lata temu i przez ten czas wiele zmieniło się na plus. Ten region jest niezwykle bogaty w atrakcje turystyczne, a mimo to nie jest tłoczno, co oczywiście jest kolejną zaletą. Ceny też pozytywnie nas zaskoczyły — mówi jedna z turystek. — zaznacza kolejny przyjezdny. Foto: Natalia Gomułka / Onet W Krynicy-Zdroju nie ma tłumów ZOBACZ RÓWNIEŻ: "Ręce opadają". Turystka zniesmaczona zachowaniem plażowiczów nad Bałtykiem [LIST] Relaks z daleka od tłumów W drodze na deptak minęliśmy kilka straganów z pamiątkami. Z pobliskiego placu docierała muzyka, więc postanowiliśmy sprawdzić, co tam się dzieje. Na niewielkiej scenie miał miejsce występ orkiestry, który przyciągnął publiczność. Dookoła rozstawione były stragany z lokalnymi produktami czy pamiątkami. Foto: Natalia Gomułka / Onet Minifestyn w Krynicy-Zdroju Po drodze skusiliśmy się na gofra z bitą śmietaną i polewą malinową. Ta przyjemność kosztowała nas 10,90 zł. Choć bitej śmietany nieco nam poskąpiono, to przekąska była bardzo smaczna. Foto: Natalia Gomułka / Onet Ceny gofrów w Krynicy-Zdroju Na deptaku czekała na nas kolejna atrakcja. W ramach dwudniowego militarno-historycznego pikniku odbyła się inscenizacja grupy rekonstrukcyjnej oraz pokaz broni, który zwabił sporo mieszkańców, jak i turystów. Foto: Natalia Gomułka / Onet Inscenizację grupy rekonstrukcyjnej oraz pokaz broni oglądało wielu turystów Huk oddawanych podczas inscenizacji strzałów nie był dla nas zbyt interesujący, dlatego postanowiliśmy odwiedzić park Zdrojowy zlokalizowany tuż przy deptaku na Górze Parkowej. Alejki były niemal puste, a widoki przepiękne. Foto: Natalia Gomułka / Onet Puste alejki w parku Zdrojowym w Krynicy-Zdroju Słyszeliśmy tylko śpiew ptaków i nie spotkaliśmy na drodze żadnych śmieci, co na szlakach w Tatrach niestety często się zdarza. Na zachodnim stoku Góry Parkowej znajdziemy cztery jeziorka osuwiskowe zwane Czaplimi Stawami. Największy z nich to Staw Łabędzi. Co ciekawe, park został założony w 1810 r. i do dziś zachował swój pierwotny układ ścieżek. Foto: Natalia Gomułka / Onet Przepiękne widoki w parku Zdrojowym Góra Parkowa – podróż w czasie dla dużych i małych Jeśli spacery i relaks w parku Zdrojowym nam się znudzą, możemy wybrać się na sam szczyt Góry Parkowej, gdzie czeka na nas cała masa atrakcji, zarówno dla tych młodszych, jak i starszych. Ośrodek turystyczny Polskich Kolei Linowych niedawno został odrestaurowany. Obecnie Góra Parkowa to mieszanka historii z nutą nowoczesności. Wyjeżdżając na szczyt kolejką retro, mamy okazję przeżyć prawdziwą podróż w czasie do lat 30. XX w. Jeszcze przed wejściem do wagonika, możemy zaopatrzyć się w gazetki i ulotki, które przeniosą nas w czasie do 1937 r. Data nie jest przypadkowa — właśnie w tym roku po raz pierwszy uruchomiono Kolej na Górę Parkową. Wówczas była to druga kolej górska w Polsce i pierwsza typu linowo-terenowego. Foto: Natalia Gomułka / Onet Retro kolejka linowa na Górę Parkową CZYTAJ TEŻ: Jak wyglądają wakacje na największym kempingu w Europie? Sprawdziliśmy Podczas oczekiwania na przyjazd kolejki możemy podziwiać wystawę przybliżającą czasy sięgające zarania dziejów Krynicy. Foto: Natalia Gomułka / Onet Wystawa, którą można zobaczyć w oczekiwaniu na przyjazd kolejki Po wejściu do kolejki retro uruchamiana jest animacja, dzięki której można poczuć się jak w prawdziwym wehikule czasu. W drodze na szczyt mamy okazje podziwiać piękne widoki, a u celu czeka na nas cała masa atrakcji. Warto dodać, że na Górę Parkową można dostać się również pieszo, a droga zajmuje ok. 30 min. Foto: Natalia Gomułka / Onet Wyjątkowe widoki w drodze na Górę Parkową Główną atrakcją są oczywiście zjeżdżalnie o różnym stopniu trudności, dlatego zarówno młodsi, jak i starsi mogą poczuć nutkę adrenaliny. Wejście na zjeżdżalnie jest płatne — za jeden przejazd zapłacimy 5 zł, za pięć przejazdów 20 zł, a za 10 przejazdów 35 zł. Bilety zakupimy w kasie biletowej, w budynku, a następnie możemy wziąć matę i korzystać z "rajskich ślizgawek". Foto: Natalia Gomułka / Onet "Rajskie ślizgawki" na Górze Parkowej Po drugiej stronie kompleksu znajduje się zjeżdżalnia pontonowa, niestety podczas naszej wizyty była nieczynna. Foto: Natalia Gomułka / Onet Wspaniałe widoki ze szczytu Góry Parkowej Jednak to nie koniec atrakcji. Na Górze Parkowej czasem odbywają się też różne konkursy dla dzieci prowadzone przez animatorów. Możemy też przysiąść na Muzycznej Ławce Jana Kiepury i zrelaksować się przy dźwiękach starych piosenek. Foto: Natalia Gomułka / Onet Atrakcje na Górze Parkowej Jeśli zgłodniejemy, możemy wybrać się do restauracji położonej w budynku na tarasie, z którego można podziwiać przepiękne widoki na przysłonięte drzewami miasto. My jednak postanowiliśmy zjeść obiad na deptaku. Foto: Natalia Gomułka / Onet Widok z tarasu na Górze Parkowej Bilet normalny na przejazd kolejką w dwie strony to koszt 25 zł, a bilet ulgowy kosztuje 20 zł (dla osób poniżej 26. roku życia i powyżej 65 lat). Dzieci do lat pięciu mogą skorzystać z przejazdu bezpłatnie. Foto: Natalia Gomułka / Onet Góra Parkowa CZYTAJ TEŻ: Dzikie miejsca w Polsce. Idealne na weekend z dala od tłumów Paragony grozy zależą tylko od ciebie. Cenowe zaskoczenie Po szaleństwie na Górze Parkowej udaliśmy się na deptak w celu posilenia się. Dwie restauracje położone niedaleko siebie przykuły naszą uwagę. Przed wejściem do każdej z nich znajdowały się menu z cenami. Znaleźliśmy w nich kilka takich samych pozycji, ale w zupełnie różnych cenach. Postanowiliśmy sprawdzić, skąd taka rozbieżność, dlatego podzieliliśmy obiad na pół i wybraliśmy się do każdej z tych restauracji. Najpierw odwiedziliśmy droższy lokal. Na tarasie było dość pusto. Zajęliśmy stolik i z menu wybraliśmy kotleta schabowego (150 g) z ziemniakami i zasmażaną kapustą, rosół z makaronem (250 ml) i półlitrowe piwo. Jedzenie było smaczne, a porcje wystarczające, żeby się najeść. Kotlet schabowy był tak duży, że przysłonił ziemniaki na talerzu. Zupa kosztowała nas 16 zł, danie główne 43 zł, a piwo 16 zł. Za cały obiad zapłaciliśmy 76 zł. Foto: Natalia Gomułka / Onet Obiad w jednej z restauracji w Krynicy-Zdroju Po krótkim spacerze odwiedziliśmy drugą restaurację, zlokalizowaną zaledwie kilka kroków od poprzedniej, w samym centrum deptaka. Ceny bardzo pozytywnie nas zaskoczyły. Postanowiliśmy zamówić te same pozycje, co w poprzednim lokalu, by jak najdokładniej porównać ceny i smak. Rosół z makaronem (300 ml) kosztował 8 zł, a schabowy (150 g) z frytkami i mizerią 25 zł, a półlitrowe piwo 10 zł. Na rachunku zobaczyliśmy 43 zł, czyli aż 33 zł mniej niż poprzednio. Warto zaznaczyć, że porcje były równie duże, a rosołu nawet o 50 ml więcej i dania bardzo nam smakowały. Foto: Natalia Gomułka / Onet Obiad w innej restauracji na deptaku Skorzystaliśmy z okazji, że obsługiwała nas właścicielka lokalu i zapytaliśmy, skąd tak niskie ceny. — wyjaśniła właścicielka. Rzeczywiście restauracja była niemal całkowicie obłożona. To doskonały przykład pokazujący, że w miejscowościach turystycznych, zanim wejdziemy do lokalu, warto zwrócić uwagę na ceny posiłków. Dzięki temu możemy sporo zaoszczędzić. Spróbowaliśmy wody leczniczej. W smaku była koszmarna Ostatnim punktem naszej wycieczki była Pijalnia Główna, w której są dostępne naturalne wody lecznicze. Wśród właściwości uzdrowiskowych wód znajdują się wspomaganie leczenia dolegliwości związanych z przemianą materii, niedyspozycji nerek, parodontozy, cukrzycy czy otyłości. Do dyspozycji mamy wiele różnych wód, a każda z nich ma inne właściwości. Wybraliśmy trzy rodzaje wód uzdrowiskowych – Zubra, Jana i Słotwinkę. Spodziewaliśmy się delikatnego, przyjemnego smaku, jednak mocno się rozczarowaliśmy. Dla doznań smakowych na pewno nie kupilibyśmy wody po raz drugi, ale w końcu są to wody lecznicze, więc ich podstawowym zadaniem jest wspomagać zdrowie, a nie zadowalać kubki smakowe. ZOBACZ RÓWNIEŻ: Krynica-Zdrój bogata w liczne atrakcje Pijalnia to nie tylko miejsce, gdzie można spróbować leczniczej wody, ale też odpocząć wśród bujnej roślinności. To bardzo ciche i spokojne miejsce. Foto: Natalia Gomułka / Onet Wizyta w Pijalni Głównej Co jeszcze warto zobaczyć w okolicy? Na koniec dnia zrozumieliśmy, że 24 godz. to trochę za mało, żeby odwiedzić wszystkie miejsca warte uwagi w okolicy. W Krynicy-Zdroju znajduje się chociażby Słotwiny Arena z niezwykłą wieżą widokową. Skryta w samym sercu Beskidu Sądeckiego, pośród przepięknych lasów pasma Jaworzyny Krynickiej, niespełna 50-metrowa konstrukcja gwarantuje wspaniałe widoki. My mieliśmy okazję odwiedzić to miejsce zimą i bardzo dobrze wspominamy tę przygodę. Foto: Natalia Gomułka / Onet Wieża widokowa Kolejnym miejscem wartym odwiedzenia jest Jaworzyna Krynicka, która zachwyca nie tylko zimą. Wyjeżdżając koleją gondolową, możemy podziwiać wspaniałe widoki. Na szczycie znajduje się punkt widokowy. Można też przysiąść na ławce lub trawie i zażyć odrobiny relaksu. Foto: Natalia Gomułka / Onet Jaworzyna Krynicka

zakopane spacer nad drzewami